- Λεπτομέρειες
-
Κατηγορία: ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ
-
Δημοσιεύτηκε στις Παρασκευή, 10 Μαρτίου 2023 11:14
Τα Τσιμέντα Χαλκίδας έπαψαν να λειτουργούν το 2013, έχοντας συνδεθεί με την ανάπτυξη της χώρας από τον Μεσοπόλεμο έως τα πρόσφατα χρόνια.
Επί πολλά χρόνια έδωσαν δουλειά σε χιλιάδες εργαζομένους από όλη την Εύβοια, αλλά και έπληξαν δραματικά την ποιότητα ζωής της περιοχής με ρύπους τσιμεντόσκονης.
Φαίνεται πως ήρθε η ώρα να υπάρξει επανόρθωση, επούλωση, συμβίωση. Αυτήν την περίοδο εκτελούνται εργασίες με άδεια από το υπουργείο Ναυτιλίας (2021) για δημιουργία λιμενικών εγκαταστάσεων στον όρμο, προετοιμάζοντας το περιβάλλον για τη νέα εποχή μετά τη σχεδιαζόμενη κατεδάφιση του συγκροτήματος και τη δημιουργία επιχειρηματικού πάρκου ειδικού τύπου
Στο υπό διαμόρφωση τοπίο στην εποχή μετά τη λειτουργία των Τσιμέντων, συγκρούονται δύο θεωρίες για τη βιωσιμότητα και τον πολιτισμό. Με μια σοβαρή μελέτη για το αύριο της Αυλίδας, χωρίς να ζημιώνεται κανείς, αναφέρει πως η Αυλίδα θα έπρεπε να μπορεί να υποστηρίξει ένα αρχαιολογικό μουσείο και να επουλώσει το φυσικό τοπίο στην είσοδο της πόλης. Να συνυπάρχει η αρχαία μνήμη με το φυσικό κάλλος, η βιομηχανική και εργατική ιστορία με τη σύγχρονη καλλιτεχνική δημιουργία.
Θυμίζουμε ότι εκεί κάθε χρόνο έχουμε εκδηλώσεις από το Bio-mechanical Festival, ένα δημιούργημα, από το 2017, του Θεάτρου Χαλκίδας. Κάθε Ιούλιο, με θέα το βιομηχανικό περίγραμμα του Τσιμεντάδικου (σαν πολιτεία επιστημονικής φαντασίας), σχηματίζεται αυτό το νοητό τρίγωνο «που ορίζεται από τον αρχαιολογικό χώρο του ναού Αυλιδείας Αρτέμιδος, τον “κύκλο της ορχήστρας” που έχει δημιουργήσει το Θέατρο Χαλκίδας στο κέντρο του ανενεργού λατομείου και το μικρό φυσικό οικοσύστημα που έχει αναπτυχθεί στο σημείο εισχώρησης της θάλασσας στο αρχαίο τοπίο».
Ιστορικά τώρα, η Αυλίδα αποτελούσε στους αρχαίους χρόνους μέρος της ενδοχώρας της Βοιωτίας και είχε ανασκαφεί σποραδικά στη διάρκεια του 20ού αιώνα. Αρχικά το 1928, όταν άρχισε η ανέγερση του εργοστασίου, και το 1954, καθώς και το διάστημα 1956-1961 από τον τότε έφορο αρχαιοτήτων Βοιωτίας Ιωάννη Θρεψιάδη (1907-1962).
Τα τελευταία χρόνια υπάρχει μια διευθέτηση του χώρου, όμως τίποτε δεν υποδηλώνει τη σημασία του. Αλλά και η φύση, οι διαδρομές του νερού και των συστάδων της βλάστησης, η απόκοσμη εικόνα των ερειπωμένων λίθινων κτισμάτων για τους εργάτες και τους φύλακες, το ανάγλυφο του λόφου, όλα συντείνουν σε κάτι που χωρίς δυσκολία θα αποκαλούσε κανείς μοναδικό. Η αρχιτέκτων Μαίρη Μουρσελλά, που έχει ερευνήσει τον χώρο και πασχίζει για τη διατήρηση των βιομηχανικών καταλοίπων και την επούλωση της περιοχής, υπογραμμίζει την ανάγκη μιας ολιστικής παρέμβασης για την πολιτιστική και τουριστική ανάπτυξη του τόπου.