ΕΥΒΟΪΚΟΣ ΤΥΠΟΣ

 

Με ερώτηση που κατέθεσε προς τους Υπουργούς Οικονομικών, Περιβάλλοντος και Ενέργειας, και Ανάπτυξης και Επενδύσεων, ο βουλευτής Εύβοιας Θανάσης Ζεμπίλης, ζήτησε να εξεταστεί η ένταξη και του Δήμου Κύμης-Αλιβερίου στο Σχέδιο Δίκαιης Αναπτυξιακής Μετάβασης για τις λιγνιτικές περιοχές, επισημαίνοντας ότι το Αλιβέρι ήταν από τις πρώτες περιοχές που αντιμετώπισε τις συνέπειες της απολιγνιτοποίησης, κατά τρόπο μάλιστα ασύντακτο, χωρίς να ληφθούν ποτέ τα απαραίτητα μέτρα για τη στήριξη των κατοίκων.

 Η ερώτηση αναφέρει ότι το Αλιβέρι είναι ίσως η ιστορικότερη λιγνιτική περιοχή της χώρας, καθώς εκεί το 1873 έγινε η πρώτη σοβαρή προσπάθεια για την εκμετάλλευση λιγνιτικών κοιτασμάτων στην Ελλάδα, που σταμάτησε το 1897 όταν μια πλημμύρα κατέστρεψε όλες τις επιφανειακές και υπόγειες εγκαταστάσεις εξόρυξης. Μετά τον πρώτο Παγκόσμιο πόλεμο άρχισε ξανά η εκμετάλλευση λιγνίτη, με την ετήσια παραγωγή το 1922 να φτάνει τους 23.000 τόνους και να διατηρείται για έξι περίπου χρόνια, μέχρι που σταμάτησε για οικονομικούς λόγους.
Αργότερα, το 1951, η ΔΕΗ ανέλαβε την υπόγεια εκμετάλλευση των ορυχείων της περιοχής και κατασκεύασε τον ατμοηλεκτρικό σταθμό(ΑΗΣ) Αλιβερίου, με πρώτες τις Μονάδες Νο 1 και 2(40mw έκαστη), με καύσιμο αποκλειστικά τον λιγνίτη. Προς το τέλος της δεκαετίας του 1960 κατασκευάστηκαν δύο ακόμα Μονάδες(150mw έκαστη), με τη μία να λειτουργεί με λιγνίτη και η άλλη με μαζούτ, στις οποίες απασχολούνταν περίπου 1000 εργάτες. Τα τελευταία χρόνια έχει κατασκευαστεί στο Αλιβέρι μία Μονάδα ισχύος 420 mw με καύσιμο το φυσικό αέριο, όπου το απαιτούμενο τεχνικό δυναμικό για τη λειτουργία της είναι περίπου τα 25 άτομα, σύμφωνα με τη σύμβαση κατασκευής της.
Οι ανάγκες του ΑΗΣ Αλιβερίου σε λιγνίτη καλύπτονταν από το τοπικό ορυχείο μέχρι και το 1988, οπότε και έπαψε να λειτουργεί οριστικά. Με αυτόν τον τρόπο, το λιγνιτορυχείο Αλιβερίου για 35 ολόκληρα χρόνια, υπήρξε το κέντρο οικονομικής ανάπτυξης και εξέλιξης για όλη την ευρύτερη περιοχή, αφού στο απόγειο του ο συνολικός αριθμός απασχόλησης σε αυτό και στο εργοστάσιο ΑΗΣ Αλιβερίου, έφτασε να είναι πάνω από 2000 άτομα. Επίσης, όλα αυτά τα χρόνια εκτιμάται ότι από τα υπόγεια έργα εξορύχθηκαν συνολικά 14,7 εκατομμύρια τόνοι λιγνίτη και από την επιφάνεια 3,9 εκατομμύρια τόνοι. Η παύση της λειτουργίας του λιγνιτωρυχείου, όπως και αυτή του ορυχείου της εταιρίας ΚΟΙΣΕΛΙΚ στην Κύμη, επέφερε ραγδαία αύξηση της ανεργίας, που είχε ως συνεπακόλουθο τη δραματική μείωση του πληθυσμού του Δήμου Κύμης-Αλιβερίου, όπως προκύπτει από τα επίσημα στοιχεία απογραφής του 2001 και του 2011. Συγκεκριμένα, το 2001 ο πληθυσμός του Δήμου ήταν 34.284 κάτοικοι, ενώ το 2011 ήταν 28.437.
Από τα προαναφερόμενα αποδεικνύεται ότι το Αλιβέρι ήταν από τις πρώτες περιοχές που αντιμετώπισε τις συνέπειες της απολιγνιτοποίησης, κατά τρόπο ασύντακτο, χωρίς να ληφθούν ποτέ τα απαραίτητα μέτρα για τη στήριξη των κατοίκων.Θεωρώ ότι έστω και τώρα θα πρέπει να υπάρξει η κατάλληλη μέριμνα για να δημιουργηθούν εναλλακτικές μορφές ανάπτυξης στον τόπο, προς τις κατευθύνσεις κυρίως της καθαρής ενέργειας, του εμπορίου και της βιοτεχνίας, του βιώσιμου τουρισμού, της τεχνολογίας και της εκπαίδευσης.
Κατόπιν των παραπάνω, ερωτώνται οι κύριοι Υπουργοί:
1) Μπορούν να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις για την ένταξη του Δήμου Κύμης – Αλιβερίου στο Σχέδιο Δίκαιης Αναπτυξιακής Μετάβασης, για την αντιμετώπιση των σοβαρών οικονομικών, κοινωνικών και περιβαλλοντικών επιπτώσεων, που προκλήθηκαν από την ασύντακτη απολιγνιτοποίηση της περιοχής του Αλιβερίου;
2) Σε ποιες ενέργειες προτίθενται να προβούν προκειμένου να θεσπιστούν ειδικά κίνητρα, φορολογικά, επενδυτικά και χρηματοδοτικά, που θα συνοδεύονται από έργα υποδομών, στο πλαίσιο ενός εναλλακτικού προγράμματος ανάπτυξης της ευρύτερης περιοχής του Αλιβερίου;»